საერთაშორისო ურთიერთობებისა და უსაფრთხოების მკვლევარი, რუსლან შავაძე აკა მორჩილაძის წერილს გამოეხმაურა:

"გავბედე დამეწერა, ვიფიქრე, ვიაზრე ჩემო ბატონო, ნუ დამძრახავთ თქვენდამი უდიდესი პატივისცემით.

58-ე მუხლის ქვეყანას თქვენ რომ ეძახით იმ ქვეყანაში თავისუფალი უდაბნოს თაობა გაიზარდა, თაობას, რომელსაც არ ახსოვს საბჭოეთი ღვთის მადლით. ეს ის თაობაა რომელიც ლეგენდარულ მითიურ ვეფხისტყაოსნის გმირებს ჰგვანან, გულზვიადი, ამაყი, შეუპოვარი, თავისუფლებას მოწყურებულნი, როგორც ირმები ანკარა წყარო წყალს. ვიცი ნათქვამი გაქვთ ამ ქვეყანას არ სცხია არაფერი, არც ტარიელის და არც ავთანდილის, არც ნესტან-დარეჯანის, ნება მიბოძეთ მოგახსენით დღევანდელ საქართველოში ქართველი ახალგაზრდას არ ეთაკილება შრომა და გარჯა, სწავლა, ფიქრი და აზროვნება, საღამოობით კი თავის ვალს ერისა და ღვთის წინაშე იხდის და აფიქსირებს თავის პოზიციას, იცავს მომავალს, საქართველოს მომავალს, თქვენს მომავალსაც და მერწმუნეთ თქვენს დიად სახელსაც, აბა არ ივარგებდა ამ ქვეყნის კიდევ ერთხელ რუსეთის ორბიტაზე დაბრუნება, რადგან მერწმუნეთ, თქვენს სახელსაც შთანთქავდა ბოროტების იმპერია, როგორც სჩვევია...

ჩემო დიდად პატივცემულო მწერალო, ეს ქვეყანა, ეს თაობა, სწორედ იმას ცდილობს რომ საბოლოოდ დაანგრიოს ყველა საკლიტური და ბორკილი მონობის, სამუდამოდ წაშალოს თქვენს მიერ მტკივნეულად ნახსენები 58-ე მუხლის მემკვიდრეობა.განა გმირობის ტოლფასი არ არის მამების დანგრეულ ქვეყანაში საქართველოს მომავალს ძერწავდე და გჯეროდეს მისი? უთუოდ ეს ასეა!

მერწმუნეთ ეს თაობა არ უარყოფს წარსულს, არამედ მათ ესაჭიროებათ თქვენი და თქვენი თაობის, მე ვიტყოდი ის მბჟუტავი ჩირაღდნის სინათლის მიშველება ამ რთულ თავისუფლებისათვის ბრძოლის გზაზე, რომელიც საქართველოს გაგონებაზე ისე აელვარდება თქვენს გულებში, როგორც მზის სხივი დილით ზღვის ტალღებზე...

როგორ მოვიქცეთ? რადგან რუსეთი იქნევს დამპყრობლის მათრახს ტყლაშუნით და გავეშებულია ჩვენ უარი ვთქვათ საქართველოს მომავალზე? კარგად უწყით, ბევრი და უფრო მეტად მძლავრი იმპერიები იქნევდნენ დამპყრობლის მათრახს, მაგრამ არასდროს არ შეუწყვეტია ქართველ ხალხს ბრძოლა თავისუფლებისათვის და თუნდაც ფიზიკური გადარჩენისათვის ბრძოლაში თვითმყოფადობის, იდენტობის და თავისუფლების ნაპერწკალს მუდამ გულში ინახავდა ქართველი, ჩვენი მრავალსაუკუნოვანი ბრძოლის ისტორია ამის ნათელი მაგალითია...

ეგრისში დიდი ომიანობის დროს აიეტის და ფარტაზის დიალოგი საქართველოს მომავლის განმსაზღვრელი აღმოჩნდა, ამ დიალოგში გაიმარჯვა ევროპისაკენ სწრაფვამ (და არა აღმოსავლეთისაკენ) იმ დროინდელი ევროპაც და ცივილიზაციაც აღმოსავლეთ რომის იმპერია იყო(ბიზანტია) საუკუნეების შემდეგაც ჩვენი არჩევანი არის ევროპულ ცივილიზაციურ ოჯახში კუთვნილი ადგილის მიღება, დამკვიდრება. განა დიადმა ილიამ თავის მგზავრის წერილებში ნათლად არ აღგვიწერა "პოვოსკათი" მოგზაურობის დროს დანჯღრეული რუსეთის სახე, განა არ გვითხრა ჩვენი თავი თვითონვე უნდა გვეყუდნოდესო, ლელთ ღუნიას ენით?

განა ვისმესკენ ან რამისკენ სწარფვა თავისუფალ ადამიანს უნდა უნდოდეს? მაგრამ გავიდა წლები, საუკუნეები, ვერ ვახერხებთ, ვერა გავაწყეთ რა რუსეთთან პირისპირ ბრძოლაში სრულფასოვანი დამოუკიდებლობისა და თავისუფლების მოპოვება და რადგანაც ჯერ ჰორიზონტზე დავითიც და თამარიც არ მოსჩანს, ამიტომ გვინდა თავისუფალი დემოკრატიული ერების საფარველის ქვეშ ევროკავშირში გავწევრიანდეთ, რათა აღვიდგინოთ, მოვიშუშოთ რუსეთისაგან და არა მხოლოდ რუსეთისაგან მიღებული საუკუნეების ჭრილობები...

დიადი ილია როცა წერდა შესანიშნავ პოემას „განდეგილს" იქ კარგად ჩააქსოვა მთავარი სათქმელი თუ როგორ დაეცა ერი სულიერად, ის წარმოგვიჩენს მე-19

საუკუნის საქართველოს და ერთმორწმუნე "ძმასთან"(რუსეთთან) სულიერი კავშირის გამო ქართველი ერის ტრაგედიას, მას ნათლად აქვს ასახული თუ როგორ აღმოჩნდა განდეგილი ბერი სულიერი სიმაღლიდან ცოდვის უფსკრულში, თავისთავად ეს ცხადი და ნათელი აზრი ზოგიერთ შემთხვევაში კვლავ საქართველოს ცხოვრების ალეგორიული ასახვის მიმართულებით ვითარდება და ამგვარ სახეს ღებულობს: „განდეგილში" მთავარი გმირის ცოდვითდაცემასთან ერთად ნაჩვენებია ერის სულიერი დაცემის სურათი, სწორედაც რომ ერთმორწმუნე "ძმასთან"(რუსეთთან) კავშირის გამო.

დამთავრდა სროულობის დრო ჩემო ბატონო, დამოუკიდებლობის გარიჟრაჟზე საქართველოს ახალგაზრდა თაობა ცდილობს თავისუფლება მოიპოვოს და თაობების სანუკვარი ოცნება დამოუკიდებელი თავისუფალი საქართველო ააშენოს, ბარათაშვილის არ იყოს ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის ეს განწირულის (თუნდაც რომ იყოს) სულის კვეთება...

თქვენი ნააზრევის ჩაწვდომას ვცდილობთ მთელი ერი დიდო მწერალო და მე როგორც რიგით ქართველს მგონია და ვფიქრობ რომ ეს თქვენი ღრმა ნააზრევი წერილის სახით, მიზანმიმართულია იმისაკენ რომ ახალგაზრდებში გამოეწვია ბრძოლის სურვილი, თავისუფლების სიყვარულის მძაფრი შეგრძნება, ძალიან მინდა რომ არ ვცდებოდე...

მე ვინ ვარ რომ ვბედავ თქვენთან პასუხს, მაგრამ თუ ეს წერილი თქვენამდე ოდესმე მოვა, მინდა გჯეროდეთ საქართველოს თავისუფლების, ქართველი ახალგაზრდების, საქართველოს მომავლის.

პატივისცემით, რიგითი ქართველი".